Op 8 december kwamen Ellen en Myrna aan in Costa Rica en vanaf toen reisde ik dus 3 weken met hun. Ook een beetje vakantie voor mij (net iets vaker uit eten, iets meer dingen doen die ik anders zou laten, iets luxer slapen soms). We hadden een hostel geboekt in La Fortuna en zouden elkaar daar ontmoeten. Ik was er al om 13:00u en zij zouden er pas rond 19-20u zijn, dus ik heb de hele middag op hete kolen gezeten. Om 18:00u ging ik bij de receptie zitten, want ja, je weet het nooit he. En een uur later kwamen ze ineens de hoek om! Joehoeeeehhh! Die avond werd een feestje met heel veel lieve kaartjes en cadeautjes uit Nederland, flink bijkletsen en heel veel lachen. Oh zo fijn om 3 weken met vriendinnen te reizen!

De dames hadden alleen niet echt geluk met het weer, in La Fortuna heeft het de hele tijd geregend. We hebben een korte hike gedaan bij de Arenal vulkaan (de vulkaan op had geen zin want die zat in de wolken) en zijn daarna gaan chillen in natuurlijke hotsprings. Als je uren vliegt om uit een koud en regenachtig Nederland te komen dan wil je natuurlijk wel mooi weer op de plek van bestemming. We hoorden dat het weer aan de Caribischekust (waar we in eerste instantie heen wilden) ook erg slecht was en dus zijn we na La Fortuna naar Manuel Antonio vertrokken. Dit is nationaal park aan de Pacifische kust. Hele mooie stranden, een geweldige zonsondergang en in het nationaal park hebben we onder andere toekans, howler apen en white face apen gespot. Het dorpje zelf was wel erg rustig, en we hadden inmiddels wel zin in een feestje. Daarom zijn we vervolgens naar Puerto Viejo vertrokken; een reggea dorp aan de Carbische kust waar het dus wel regende maar ze wel wisten hoe je een feestje moest bouwen. Het was echt op en top reggea, een hele andere bevolking, de hele dag reggea muziek en wietlucht. Tel daarbij een hippie-hostel op en de ervaring was compleet. In het hostel zaten twee Amerikaanse vrouwen (weet niet wat ze van elkaar zijn), en met allebei een dikke joint in de hand vertelde de ene (ik gok een jaar of 40) dat ze hier al twee maanden was. Ze had haar dochter van 10 ook bij… Die zei dat ze zichverveelde en toen antwoorde de moeder dat ze maar bananen moest gaan plukken met de baas van het hostel. Arm kind. Naast feesten hebben we ook een dag, hoe Hollands, fiesten gehuurd. Ongeveer 10km naar het dorpje verderop gefietst en op de terugweg elk bountystrand onderweg uitgecheckt (maar ben nog maar niet jaloers, want het regende dus).

En toen was het al tijd om naar Panama te gaan! Zo snel als het klinkt dat het ging, zo snel ging het ook. Vanaf Puerto Viejo namen we de bus naar de grens. De oplichters voorbij gelopen (”je moet hier een sticker kopen anders kom je de grens niet over”), de corrupte douanier zijn geld betaald (”het is 15 dollar voor 2 personen” – we zijn met zijn 3en – ”Uh oke, 20 dollar), en bepakt en bezakt een heel gammel bruggetje een rivier overgelopen. We zijn in Panama! Nog even wat stempels halen en toen een dealtje gesloten met een shuttel busje dat ons naar Almirante zou brengen, vanwaar we de boot naar Bocas zouden pakken. We bleven in stijl, een rastafari als chauf en dikke reggea uit de speakers. Dus trokken we ons meegesmokkelde biertje uit Costa Rica (we moesten onze Colones opmaken) maar open.

Met een bootje naar je hostel gebracht worden, dat maakt het vakantiegevoel wel af! En we hadden geluk, want de dag van aankomst was de eerste dag sinds lange tijd dat het weer mooi weer was in Bocas del Toro. We hadden een super chill hostel aan het water, met fijne bedden (een lampje, plankje en stopcontact bij de hand is alles wat een backpackerhartje begeert!) en de beste feestjes van Bocas op woensdag en zaterdag. Die woensdagavond konden we dus letterlijk uit de kroeg ons bed in rollen, heerlijk! (en lang leven de oordopjes en ooglapjes). Op Bocas hebben we maar weer fietsen gehuurd (wij Hollanders zijn zo gek nog niet, fietsen is toch gewoon de beste manier om de omgeving te verkennen!?) om naar een heel mooi groot en afgelegen strand te rijden (een half uur over onverharde weg ging er aan vooraf). De weergoden waren ons toch nog niet goed gezind, want bij aankomst begon het weer te regenen. Maar vanaf Bocas stad hadden we al borden gezien met ´come enjoy our swimming pool´, dus zijn we daar heen gefietst. Eenmaal ons drankje achter de kiezen dachten we dat we wel als ´gasten´ het zwembad in konden (er stond een bordje met ´for guests only´, maar de eigenaresse dacht daar toch anders over. 5 minuten in het water geweest en ze wilde dat we ieder 5 dollar zouden betalen! Vrouwke, je zet toch zelf al 10km lang langs de weg neer dat we mogen komen zwemmen? En als wij een drankje drinken zijn we toch te gast?. Niet van harte maar vooruit, ze gaf ons gelijk (mijnbackpackerhartje ging weer sneller kloppen; 5 dollar ´bespaard´).

Ons hostel was op een ander eiland dan het hoofdeiland in Bocas en had zelf een super mooi bounty strand. Daar hebben we die dag erop dus vertoefd. Inmiddels dus wel redelijk wat stranddagen gehad en dus was het tijd om naar Boquete te vertrekken (yep, dat is dat plaatsje inderdaad…). Een helse rit later zaten we ineens midden in de bergen. Wauw! Ellen en Myrna hebben daar een ochtend geziplined (had ik in Costa Rica al van mijn lijstje kunnen strepen) en die middag wilden we biertjes gaan drinken in het park. Dat feestje ging niet door. De hele drankafdeling van de supermarket was hermetisch afgesloten. Huh?! Het was zaterdag en de volgende dag zouden er verkiezingen zijn, dus had de regering besloten date r dat weekend geen drank verkocht mocht worden. Dat geldde overigens alleen voor Boquete, in de rest van Panama werd gewoon gezopen. Dat was even afkicken dus (ja ik drink echt teveel alcohol hier, ik ben nu twee dagen zonder aan het doen en dat is best in opgave als je altijd in een hostel zit waar iedereen ´s avonds gezellig een biertje met elkaar doet). De dag erop moest Ellen helaas naar Panama Stad om haar vliegtuig te halen. ´s Ochtends heeeeel vroeg afscheid van elkaar genomen (boehhhhh), nog even terug in bed en toen wilden Myrna en ik een hike gaan doen. Alle tours vanuit het hostel gingen niet door, maar NO WAY dat wij met zijn tweeen gingen wandelen in Boquete! De man van het hostel bleef er maar op hameren dat dat écht wel kon, er was een park met watervallen en dat was écht veilig, en wij bleven maar zeggen NEE we gaan niet met zijn tweeen! En groepje mensen van wie de koffietour niet doorging ving dit op en uiteindelijk zijn we met zijn 6en naar de watervallen gegaan. Een hele mooie wandeling door de bossen en de jungle naar drie grote watervallen.

Voor de kerstdagen hadden we een surfkamp geboekt in Santa Catalina en daar vertrokken we die dag erop heen. Weer een compleet andere wereld; een surfdorpje aan de Pacifische kust van Panama. We wisten al dat er geen pinautomaat zou zijn, maar dat het zó klein zou zijn hadden we toch niet verwacht. Ons hutje stond op een prachtige plek aan het strand, waar we ook de surflessen hadden. Bed uit rollen, zonsopkomst bewonderen, surfboard pakken en naar het strand wandelen. Heerlijk! Het was echt een paradijsje en de ´´ranch´´ waar we verbleven voelde na een paar dagen wel een beetje als familie. Op kerstavond had onze surfleraar twee grote vissen gevangen en hadden we afgesproken dat iedereen die mee zou eten iets zou maken voor het kerstdiner. We waren met een stuk of 10 man en zo zat de kerstsfeer er dus toch nog in. Op eerste kerstdag hebben Myrna, Lolly, Greg (Amerikaanse jongen) en ik de kladjes van het diner ingepakt en zijn we op een klif de zonsondergang gaan bekijken met het diner en wat biertjes.

De surflessen gingen goed, de eerste dag was onze leraar net zo gefrustreerd als ons over hoe het ging maar op dag driekonden we allebei goed gaan staan en een eindje surfen. Joehoeeeh!

Vanuit Santa Catalina vertrokken we samen met Lolly naar Panama stad. Myrna had nog twee dagen dus in die dagen hebben we zoveel mogelijk proberen te doen; de oude stad bekijken, naar de 62e verdieping van het Hard Rock hotel voor het uitzicht, naar het Panama-kanaal, fietsen gehuurd (uiteraard), goed gefeest en de laatste avond met zijn tweeen heerlijk wezen uit eten. Begonnen ze net die avond, toen wij op een super mooi pleintje in de oude stad van ons laatste diner zaten te genieten, superveel vuurwerk af te steken, alvast voor het nieuwe jaar. Alsof het zo had moeten zijn!

Inmiddels is Myrna dus ook naar huis. Het is echt weer even wennen om ´alleen´ te zijn (ik ben nog wel met Lolly), en de tijd met hun is echt voorbij gevlogen. Deze week ben ik nog in Panama stad. Vanuit hier vertrek ik zaterdag voor deel 2 (of 3, net hoe je het bekijkt) van mijn reis: Zuid-Amerika. Aanstaande zaterdag stap ik namelijk op een catamaran die mij in vijf dagen via de San Blas eilanden naar Cartagena, Colombia gaat brengen. Het voelt echt als een nieuw deel van de reis en ik ben ook best wel weer ee nbeetje zenuwachtig, maar als ik terugkijk op de afgelopen vier maanden is dat totaal nergens voor nodig en heb ik er vooral ook heel veel zin in! Zuid-Amerika is tenslotte waar het ooit allemaal mee begonnen is (Machu Pichhu, here I come!)