Tijdens een willekeurig gesprek met twee vriendinnen over mijn reis vertel ik dat ik globaal mijn route wel weet. “Bijvoorbeeld Machu Picchu, daar ga ik sowieso heen.” Vier ogen kijken me vragend aan. “Uhm… Machu Picchu?” “Jongens, jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie Machu Picchu niet kennen?!” En toen viel het kwartje.

Ik weet niet wanneer het is gebeurd, maar ik ben beïnvloed. Geïndoctrineerd misschien wel. Door foto’s, verhalen, documentaires. Zo lang ik me kan herinneren wil ik al naar Zuid-Amerika. Al vóór dat ik voor 6 maanden naar Zuid-Afrika vertrok, wist ik dat ik ook ooit voor langere tijd naar Zuid-Amerika zou gaan.

Inmiddels ben ik in mijn hoofd al vaak naar Zuid-Amerika gereisd. Ik heb er foto’s van gezien, verhalen over gelezen en documentaires over bekeken. En komend jaar ga ik het dan eindelijk met eigen ogen zien.

In de loop van de jaren zijn daar meer dromen bij gekomen. Na Zuid-Afrika wist ik bijvoorbeeld ook zeker dat ik vrijwilligerswerk wilde gaan doen. Niet persé om de wereld te verbeteren, maar wel om een probleem als ongelijkheid beter te begrijpen, me er een goede mening over te kunnen vormen en er in de toekomst misschien wel echt mijn steentje aan bij te kunnen dragen.

En alleen op reis, ook een droom. Met zijn tweeën heb je altijd iemand om op terug te vallen. Je past je aan elkaar aan. Het lijkt mij zo’n gave ervaring om alles alleen te doen. Waar wil ik heen? Wat wil ik doen? Met wie? En hoe? Totale onafhankelijkheid.

Ook heb ik Midden-Amerika aan mijn reis toegevoegd. De Maya-cultuur, schitterende natuur, tropisch klimaat. In mijn ogen mysterieuzer dan Zuid-Amerika. Maar dat kan ook komen omdat ik in mijn hoofd die reis naar Zuid-Amerika al vaak heb gemaakt.