Inmiddels alweer 3,5 weken thuis, maar er ontbreekt nog een verhaal. En wat voor een…

Die 22-urige busreis van Bariloche naar Buenos Aires werd nog spannender dan gedacht. ’s Middags om 14:00u vertrokken we uit Bariloche en toen ik de volgende ochtend rond half 8 wakker werd was mijn tas kwijt. Ik was helemaal in de war, dat ding lag aan mijn voeten en ik had een uur eerder nog mijn telefoon eruit gepakt om te kijken hoe laat het was. Zou ie dan zijn weggerold? Ik kijk wat rond in de bus, en ja hoor, twee stoelen achter mij vind ik mijn tas. Open… Oei, foute boel. Zit mijn telefoon er nog in?! Nee, kut. Portemonnee? Yep, maar zonder mijn Argentijnse pesos. Camera?!?! NEE!!! &#$&#)$&@#)$@#* Neeeee he! Wat nu?! Tien keer checken of het echt weg is, en of er nog meer spullen weg zijn. Echt weg, en volgens mij was er niks anders weg. Naar de buschauffeur dan maar. Die was gelukkig super behulpzaam. Eerst riep hij om in de bus dat degene die mijn spullen had ‘gevonden’ deze zonder consequenties terug kon geven. Toen vroeg ie mijn nummer om mijn telefoon te bellen. Toen we onderweg politie tegen kwamen stopte hij om hen om hulp te vragen. Ondertussen had ie er ook de passagierslijst bij gepakt en bleek dat de meneer op stoel nummer 27 (dat was de stoel waar ik mijn tas terug vond) om 7:00 uit de bus was gestapt. Ik was er dus vrij zeker van dat hij mijn spullen had. Niks meer aan te doen dus. Ze hadden wel al zijn gegevens, maarjah, hij woonde nog 5 uur rijden van Buenos Aires af, en wat konden ze doen?! Bij hem aanbellen en hem oppakken is ook zoiets voor een telefoon en een camera. De mensen in de bus waren ook super lief en de jongen en het meisje achter me hielpen me met vertalen enzo. Ik zei nog tegen hun, het zijn maar spullen maar ik vind het wel super erg dat ik al mijn foto’s kwijt ben. Rond 12u kwamen we in Buenos Aires aan en tot mijn verbazing stonden daar 10 politiemensen te wachten om de bus en iedereen in de bus uit te kammen. Niemand mocht de bus uit voordat ze volledig gecheckt waren door de politie. Ik moest meelopen om te kijken of het mijn spullen waren (in plaats van mij te vragen wat voor camera en wat voor telefoon… maargoed) en toen zei dat meisje achter mij dat haar telefoon ook gejat was, dus zij liep ook mee. Niks natuurlijk, die spullen waren om 7u al lang de bus uit gegaan. Ik voelde me haast schuldig tegenover iedereen in de bus, ze hadden dikke vertraging en zelfs kleine kinderen werden gefouilleerd. Ik maakte me intussen ook nog lichtelijk zorgen over mijn grote backpack, want die lag in het bagageruim en het bonnetje wat ik moest inleveren om hem terug te krijgen was ook gejat. Ik dacht dalijk heeft die man ook mijn backpack meegenomen! Dus toen eindelijk iedereen gefouilleerd was en de bus volledig uitgekamd ging ik snel kijken of mijn tas er was, en legde aan het bagagemannetje uit wat er was gebeurd. Die zei: die jongen en dat meisje hebben net jouw bonnetje ingeleverd (dat waren de mensen die achter mij zaten en het meisje van wie de telefoon ook gejat was)… HUH!? Weet je het zeker? Jaa… Ik wist niet zo goed of ik het allemaal wel goed had verstaan (alles ging in het Spaans), ik vraag aan hem moet ik dat tegen de politie zeggen? Ja! Dus ik naar de politie, die begrepen mij niet echt. Kwam die bagageman mij gelukkig helpen. Ineens sprinten al die politiemensen het busstation in, dat stel achterna. Dus ik er ook maar achteraan. Ze hadden net dat meisje de wc binnen zien gaan, dus ze stonden allemaal voor de WC te wachten. Ik was inmiddels helemaal in mijn CSI rol en probeerden in het Spaans te zeggen: en wat nu als ze op dit moment mijn spullen in de WC gooit?! Weet niet of ze het begrepen, maar een paar minuten later ging een vrouwelijke agente de WC binnen en kwam naar buiten met dat meisje. Die was overstuur want ze was die jongen kwijt. Dus toen gingen we op zoek naar die kerel. Nou die bleek ook op de WC te zijn (ik dacht tja, de ene heeft zeker mijn camera en de andere mijn telefoon in de plee geflikkerd). Maar het was allemaal drama, het stel kreeg ruzie, en toen zei de politie en nu moeten jullie mee naar het bureau voor de aangifte (omdat dat meisje haar telefoon dus ook gestolen was). Dus mee naar het bureau, daar werd eigenlijk niks meer gedaan met het feit dat zij mijn gestolen bagagebonnetje hadden ingeleverd. Er werden ons allemaal formaliteiten verteld over de aangifte en verzekering en toen kwam gelukkig de hoofdofficier die Engels sprak. Dus ik leg hem uit wat er allemaal gebeurd was, en dat ik het vreemd vond dat ikzelf en het stel niet gecheckt zijn. Hij vraagt: denk je dat zij jouw spullen hebben? Uhmm.. ik weet niet? Wil je dat we in hun tas kijken? Uhhm… ja misschien gewoon om het uit te sluiten? (Ik dacht misschien heb ik toch teveel CSI gekeken). Nouja, twee politiemensen gaan de tassen doorzoeken, en wat denk je…. MIJN TELEFOON wordt onderuit de tas van die kerel gehaald! Jeeeeej, hoe boos je dan wordt als je dat ziet. Dus ik riep overstuur EN MIJN CAMERA?! (dat is in het Spaans gelukkig gewoon “Y mi camera?!”) En toen haalde ie mijn camera en geld uit zijn broekzakken. Noujah, toen had ik dus alles terug maar moest ik nog de hele dag op het politiebureau blijven voor verhoor en getuigenis en handtekeningen en vanalles. Toen ik om 17:00 eindelijk weg kon (ik was die dag ervoor om 14:00u al vertrokken…) vroeg ik nog even wat er nou met die mensen ging gebeuren. De bak in! Zei de politieman. Mooi! Hoe lang? 1 of 2 nachten… Oh klasse…. Nou goed, ik had mijn spullen terug en Sarah en Teresa hadden al een bed voor mij gereserveerd, tijd voor wat plezier dus.

Plezier is een underrated woord als je het over Buenos Aires hebt. Ik ben nooit in New York geweest, maar voor mij is Buenos Aires “the city that never sleeps”. Werkelijk ELKE dag kan je daar op stap tot 7u sochtends, en ja zelfs op maandag of dinsdag staat de club vol met locals. Maar naast feesten is er in Buenos Aires ook nog heeeeel veel ander moois te zien en te doen, dus het was een zware week. Uiteraard ben ik naar La Boca en het stadion van de Bocas Juniors geweest, het graf van Evita, Julia’s Tango wijk Palermo, heb ik steak gegeten bij het beste restaurant van Buenos Aires (Don Julio), hebben we geshopt, de tango gezien EN gedanst, voetbal gekeken in een lokale bar en zijn we naar een hele vette drumshow geweest (Bomba de la Tiempo)… een super week en een geweldige stad.

Gelukkig was de busreis naar Iguazu ook weer een lange (18u), konden we eindelijk uitrusten. Samen met Sarah ging ik door naar de watervallen van Iguazu, op de grens van Argentinie en Brazilie. Eenmaal daar aangekomen weer een hele hoop oude bekenden tegen gekomen en zo hadden we een leuke groep om de volgende dag mee naar het nationaal park te gaan. De Iguazu Falls liggen op de grens van Argentinie en Brazilie en je kunt ze dan ook van beide kanten bekijken. Zowel Argentinie als Brazilie hebben hun eigen Nationaal Park. Aan de Brazilie kant krijg je meer een overview, aan de Argentinie kant kom je dichterbij. De meeste mensen raden aan om eerst de Brazilie kant te doen en daarna de Argentijnse kant, maar ik moest de volgende dag de grens over voor mijn vlucht dus ik heb wel eerst de Argentijnse kant gedaan. De watervallen zijn echt niet te omschrijven mooi. Echt een paradijs midden in de jungle. Echt niet normaal gewoon. We hebben de hele dag aan de Argentijnse kant rondgewandeld en ook nog een boottocht ONDER een van de watervallen gedaan. Ik heb suuuuperveel foto’s gemaakt want van elke nieuwe invalshoek zag het er weer op een andere manier GEWELDIG uit. De volgende dag dus naar de Braziliaanse kant. Eerst even de grens over, de makkelijkste grensovergang ever. We gingen gewoon met het openbaar vervoer, de buschauffeurs ging even het douanekantoor in met onze paspoorten en hop we konden weer verder, met stempels en al. Brazilie was echt goed georganiseerd allemaal. We hadden onze backpacks bij want we zouden eerst naar de watervallen gaan en daarna naar het hostel. Bij de ingang van het park waren lockers voor onze backpacks en toen we eenmaal in het park waren was er zelfs een bus die ons dichterbij de watervallen bracht. Ondanks dat we ze de dag ervoor ook al gezien hadden, waren we allebei weer super onder de indruk. Echt mensen, ga hier heen! Te mooi! We hadden nu dus meer een overzicht van de watervallen en dan zie je pas echt hoe groot ze zijn. Allemachtig prachtig! Nou daarna dus naar het hostel, ’s avonds nog Mexicaans gegeten met onze roomie (inclusief sombrero, arribaaaa!). En de volgende ochtend vloog ik naar mijn laatste bestemming: RIO!

Rio de Janeiro is ook echt onwerkelijk als je er bent. Gewoon omdat je dat al zo vaak op foto’s en tv hebt gezien. En dan ben je er ineens. Het was nog een hele toch van het vliegveld naar het hostel maar ik had gelijk de stad gezien. In Peru had ik al gehoord van een schijnbaar geweldig hostel in Rio, het Books hostel. Daar ben ik dan dus ook heengegaan. En ook toen ik hier aankwam kwam ik weer bekenden tegen, 3 mensen die ik uit Buenos Aires kende. Ik kwam al vrij vroeg aan en twee Duitse jongens van het hostel gingen die midden Pao de Asucar op (sugarloaf mountain) en dus ben ik maar meteen met hun meegegaan. Eerst nog even chillen op het strand onderaan de berg. Het witte strand, de wuivende palmbomen, kraakheldere zee en de typische bergjes eromheen: ik ben in Rioooo! Met wat andere vrienden van hun hadden we afgesproken om de berg op te gaan. Dit gaat overigens gewoon met de kabelbaan. We gingen voor de zonsondergang. Wat een fantastisch uitzicht! Vanaf Pao de Asucar heb je dus uitzicht over Rio, de christus staat tegenover je op een berg, je ziet de mooie stranden, de zee aan de ene kant, de stad recht voor je, alle bergen in de verte. En dan de zonsondergang. Heeeeeel erg gaaf! En we waren mooi op tijd terug voor Happy Hour in het hostel: elke avond van 7 tot 8 2 Caipiranhas voor de prijs van 1 (Caipirhanas horen uiteraard ook gewoon bij de Braziliaanse cultuur). Iemand wist nog wel een plek op straat waar we daarna door konden gaan met goedkope caipiranhas drinken, en toevallig was dit vlakbij de bekende “lapa stairs” (jeweetwel, die mozaiken traptredes uit onder andere de clip van Snoop Dogg en Pharell). En zo zat ik dus die avond caipirhanas te drinken op een van de iconische plekken in Rio (terwijl we met zijn alle de hele tijd “Beautiful, I just want you to knowww, you’re my favoritteeee girllll” zongen). Top eerste dagje Rio dus!

De volgende dag met een lichte kater opgestaan om naar HET christusbeeld te gaan. Het was suuupermooi weer en gelukkig werden we met een busje de berg opgereden (I like Brasil!). Vanaf het beeld heb je weer een geweldig uitzicht over de stad en het is supergrappig om te zien hoe iedere toerist daar dezelfde foto maakt (voor de christus met de armen wijd). ’s Middags met zijn alle naar Copacabana beach geweest, het ging goed met mijn Rio-checklist! De volgende dag nogmaals naar Copacabana beach gegaan want het zou de laatste dag van het mooie weer zijn (en de mensen waar ik mee ging waren de dag vantevoren al naar Ipanema geweest).

Op vrijdag en zaterdag ben ik met Jess (die ik kende uit Buenos Aires) naar een surfcamp net buiten Rio geweest, Recreio. Een suuuupermooie plek, prachtig strand en er woonden alleen maar gespierde, gebruinde surfdudes. Vrijdagmiddag hadden we onze eerste surfles en nu ben ik officieel geen beginner meer, dus we gingen gelijk wat verder de zee op (Jess had in Bali al een maand gesurfd). Ik zei dat mijn laatste surfleraar zei dat ik mijn peddelen moest oefenen, en meteen daarna duwde onze leraar mijn een superhoge golf in: Peddelennn!!! Maar dat kon ik dus echt niet dus verzoop ik bijna. Ik heb ook geleerd dat er meestal 3 goede golven op een rij komen en je dus het beste de tweede of de derde kan pakken, want als je valt komen er anders nog 2 golven over je heen. Maar die superhoge bleek de eerste te zijn en dus lag ik even later als verzopen kat weer op het strand. Nou goed, terug te zee in en toen ging het beter. Heel vet om nu wat verder in de zee te beginnen, maar wel een stuk moeilijker meteen. Heb toch weer een paar keer kunnen staan dus was een geslaagde les voor mij! ’s Avonds heel chill op de bank een film gekeken want surfen is echt mega vermoeiend. De volgende ochtend zouden we om 8u al les hebben dus wij vroeg uit de veren, maar toen kwam de surfleraar vertellen dat de golven niet goed waren en waar de golven wel goed waren was het veel te druk in de zee. Dus zijn we die ochtend maar aan het strand gaan liggen. (had ik al gezegd hoe leuk ik Brazilie vond?!). ’s Middags hadden we wel les maar er waren maar heel weinig goede golven dus heb ik vooral geoefend met peddelen. Aan het einde van de les ging de zon net onder, aan de “land” kant achter de bergen. Prachtig uitzicht, al dobberend op je surfboard in de zee de zon achter de bergen van Rio onder zien gaan. Geluksmomentje! Jess en ik gingen die avond nog terug naar ons hostel in Rio want het was tenslotte mijn laatste weekend op reis en in Rio en dus tijd voor een feestje! Het leukste in Rio zijn de feesten op straat, waar straatmuzikanten muziek maken en iedereen spontaan de samba gaat dansen. Wat een vette ervaring om tussen te staan. De volgende dag dus heeel gaar en het regende de hele dag dus hebben we lekker filmpjes gekeken in het hostel en ik ben alvast mijn tas gaan pakken.

Maandag: mijn laatste dag!!!! Ik had voor de ochtend nog een favella tour geboekt, omdat ik vond dat ik die toch wel gezien moest hebben. Net zoals in Kaapstad (waar ik geen township tour heb gedaan omdat ik dat stom vond) vond ik het hier ook wel dubbel, maar wel goed om te zien. Het was best interessant en uiteindelijk stop je ook bij allemaal lokale winkeltjes en maken de mensen daar er ook gewoon een business uit. Het indrukwekkendste was wel dat er een paar mannen met kalasjnikovs door de straten liep. “Gewoon door lopen, niks zeggen, dan is er niks aan de hand” zei onze gids overduidelijk zodat die mannen het ook hoorde. Joe! En toen ik terug kwam van de tour was het de hoogste tijd om richting vliegveld te gaan…. Heeeel raar, na 9 maanden naar huis gaan, maar ik had helemaal geen zwaar gevoel ofzo, ik had hier ook wel een beetje naartoe geleefd, en het was mooi geweest zo. En morgen zou ik iedereen weer zien, jeeuujjj! Maar je voelt hem al aankomen, ook mijn laatste tripje ging niet zoals gepland.

Om 18:50 zou ik vliegen, dus rond 18:00 ging de gate open. Om 18:45 waren we nog niet aan het boarden en werd omgeroepen dat we een half uur vertraging hadden. Oke. Na dat halfuur werd omgeroepen dat we nog eens 1,5u vertraging hadden. Oke. We kregen allemaal een bonnetje om een snack en drinken te halen (met 300 man naar 1 counter, groot succes) en toen we daarna terug kwamen konden we nog niet boarden. Er werd iets omgeroepen in het Portugees en een vrouw begon te juichen, dus ik vraag aan de man naast mij wat er aan de hand is en die verteld me dat de vlucht geannuleerd is. Wat?! DIT KAN NIET WAAR ZIJN. Aaaaargh heb ik weer! Maar er was dus superveel onduidelijkheid omdat iedereen die geen Portugees of Spaans sprak niet wist wat er aan de hand was. Iedereen die dat wel sprak stond inmiddels bij de gate om met de stewards te praten, dus gingen “wij” daar ook maar heen. Ik zeg tegen de vrouw naast mij vervelend he, geannuleerd. Wat?! zegt ze, hoe weet je dat?! Ja dat hoor ik net van die man, die spreekt Portugees. En zo ging het dus ook onder de rest van de passagiers rond dat de vlucht was geannuleerd. Op de een of andere manier stonden er 3 stewards IN de gate en moest iedereen daar heen. Dat was dus dringen en alles, er kwam zelfs politie om alles in goede banen te leiden en de echte sensatiezoekers gingen het hele gebeuren filmen. Eindelijk bij de stewards aangekomen bleek dat we daar een kaartje voor de bus kregen, met die bus werden we naar een hotel in het centrum van Rio gebracht. Iedereen was in paniek want de vlucht ging naar Madrid en vanuit daar had iedereen aansluitingen naar de rest van Europa. Maar er was 0,0 bekend over wanneer we konden vliegen, dus er zat niks anders op dan gewoon naar die bus te gaan. Het hotel was goed geregeld, een 4-sterren hotel en ik had heerlijk een eigen kamer met eigen badkamer, TV en alles. We mochten nog gebruik maken van het buffet. Bizarre situatie dat je daar zit met 300 mensen die eigenlijk wilde vliegen, en zo heb je toch een soort van ‘band’ en lult iedereen tegen elkaar aan enzo. Mooi. Daarna maar gaan slapen en om half 9 werd ik wakker gebeld dat ik om 11u de bus naar het vliegveld moest pakken. Om half 11 dus naar de receptie en daar was het weer een grote chaos, want iedereen moest schijnbaar die bus van 11 uur hebben. Daar zag ik ineens weer een meisje wat ik kende van Peru en er waren nog wat backpackers, en iedereen had een beetje info en zo kwamen we erachter dat we waarschijnlijk om 3 uur die middag naar Madrid zouden vliegen. Nou, weer naar het vliegveld allemaal. We moesten allemaal naar de incheckbalie met onze bagage. Er waren maar 3 balies open en daar moesten AL die mensen dus tegelijk heen en aan de balie kreeg je pas je vluchtinformatie, lekker dan. Dat duurde dus ook een eeuwigheid. Om half 2 was ik eindelijk aan de beurt en hoorde ik dat ik inderdaad om 15u naar Madrid zou vliegen en vanaf daar de volgende dag om 15:45 naar Amsterdam (wat een tussenstop van 10u betekende). Dus even met het thuisfront gebeld dat ik een dag later om dezelfde tijd thuis zou komen. En zo geschiedde! De ellendige 10-urige stopover ook overleefd, in die tijd alvast wat geshopt bij de Mango en toen was ik terug op Nederlandse bodem!

Papa, mama en Manon waren met op komen halen en toen ik thuis kwam zaten mijn vriendinnen verstopt in de tuin. Superleuk! Het is meteen weer super normaal om terug te zijn.

Wat nu? In september begin ik met de (pre)master Interculturele Communicatie aan de Universiteit Utrecht en nu ben ik dus op zoek naar een kamer. Die studie duurt twee jaar in totaal en ik ben al vage plannen aan het maken voor een eventuele buitenlandstage naar Buenos Aires…