Buenos Aires, Iguazu watervallen en Rio de Janeiro

Inmiddels alweer 3,5 weken thuis, maar er ontbreekt nog een verhaal. En wat voor een…

Die 22-urige busreis van Bariloche naar Buenos Aires werd nog spannender dan gedacht. ’s Middags om 14:00u vertrokken we uit Bariloche en toen ik de volgende ochtend rond half 8 wakker werd was mijn tas kwijt. Ik was helemaal in de war, dat ding lag aan mijn voeten en ik had een uur eerder nog mijn telefoon eruit gepakt om te kijken hoe laat het was. Zou ie dan zijn weggerold? Ik kijk wat rond in de bus, en ja hoor, twee stoelen achter mij vind ik mijn tas. Open… Oei, foute boel. Zit mijn telefoon er nog in?! Nee, kut. Portemonnee? Yep, maar zonder mijn Argentijnse pesos. Camera?!?! NEE!!! &#$&#)$&@#)$@#* Neeeee he! Wat nu?! Tien keer checken of het echt weg is, en of er nog meer spullen weg zijn. Echt weg, en volgens mij was er niks anders weg. Naar de buschauffeur dan maar. Die was gelukkig super behulpzaam. Eerst riep hij om in de bus dat degene die mijn spullen had ‘gevonden’ deze zonder consequenties terug kon geven. Toen vroeg ie mijn nummer om mijn telefoon te bellen. Toen we onderweg politie tegen kwamen stopte hij om hen om hulp te vragen. Ondertussen had ie er ook de passagierslijst bij gepakt en bleek dat de meneer op stoel nummer 27 (dat was de stoel waar ik mijn tas terug vond) om 7:00 uit de bus was gestapt. Ik was er dus vrij zeker van dat hij mijn spullen had. Niks meer aan te doen dus. Ze hadden wel al zijn gegevens, maarjah, hij woonde nog 5 uur rijden van Buenos Aires af, en wat konden ze doen?! Bij hem aanbellen en hem oppakken is ook zoiets voor een telefoon en een camera. De mensen in de bus waren ook super lief en de jongen en het meisje achter me hielpen me met vertalen enzo. Ik zei nog tegen hun, het zijn maar spullen maar ik vind het wel super erg dat ik al mijn foto’s kwijt ben. Rond 12u kwamen we in Buenos Aires aan en tot mijn verbazing stonden daar 10 politiemensen te wachten om de bus en iedereen in de bus uit te kammen. Niemand mocht de bus uit voordat ze volledig gecheckt waren door de politie. Ik moest meelopen om te kijken of het mijn spullen waren (in plaats van mij te vragen wat voor camera en wat voor telefoon… maargoed) en toen zei dat meisje achter mij dat haar telefoon ook gejat was, dus zij liep ook mee. Niks natuurlijk, die spullen waren om 7u al lang de bus uit gegaan. Ik voelde me haast schuldig tegenover iedereen in de bus, ze hadden dikke vertraging en zelfs kleine kinderen werden gefouilleerd. Ik maakte me intussen ook nog lichtelijk zorgen over mijn grote backpack, want die lag in het bagageruim en het bonnetje wat ik moest inleveren om hem terug te krijgen was ook gejat. Ik dacht dalijk heeft die man ook mijn backpack meegenomen! Dus toen eindelijk iedereen gefouilleerd was en de bus volledig uitgekamd ging ik snel kijken of mijn tas er was, en legde aan het bagagemannetje uit wat er was gebeurd. Die zei: die jongen en dat meisje hebben net jouw bonnetje ingeleverd (dat waren de mensen die achter mij zaten en het meisje van wie de telefoon ook gejat was)… HUH!? Weet je het zeker? Jaa… Ik wist niet zo goed of ik het allemaal wel goed had verstaan (alles ging in het Spaans), ik vraag aan hem moet ik dat tegen de politie zeggen? Ja! Dus ik naar de politie, die begrepen mij niet echt. Kwam die bagageman mij gelukkig helpen. Ineens sprinten al die politiemensen het busstation in, dat stel achterna. Dus ik er ook maar achteraan. Ze hadden net dat meisje de wc binnen zien gaan, dus ze stonden allemaal voor de WC te wachten. Ik was inmiddels helemaal in mijn CSI rol en probeerden in het Spaans te zeggen: en wat nu als ze op dit moment mijn spullen in de WC gooit?! Weet niet of ze het begrepen, maar een paar minuten later ging een vrouwelijke agente de WC binnen en kwam naar buiten met dat meisje. Die was overstuur want ze was die jongen kwijt. Dus toen gingen we op zoek naar die kerel. Nou die bleek ook op de WC te zijn (ik dacht tja, de ene heeft zeker mijn camera en de andere mijn telefoon in de plee geflikkerd). Maar het was allemaal drama, het stel kreeg ruzie, en toen zei de politie en nu moeten jullie mee naar het bureau voor de aangifte (omdat dat meisje haar telefoon dus ook gestolen was). Dus mee naar het bureau, daar werd eigenlijk niks meer gedaan met het feit dat zij mijn gestolen bagagebonnetje hadden ingeleverd. Er werden ons allemaal formaliteiten verteld over de aangifte en verzekering en toen kwam gelukkig de hoofdofficier die Engels sprak. Dus ik leg hem uit wat er allemaal gebeurd was, en dat ik het vreemd vond dat ikzelf en het stel niet gecheckt zijn. Hij vraagt: denk je dat zij jouw spullen hebben? Uhmm.. ik weet niet? Wil je dat we in hun tas kijken? Uhhm… ja misschien gewoon om het uit te sluiten? (Ik dacht misschien heb ik toch teveel CSI gekeken). Nouja, twee politiemensen gaan de tassen doorzoeken, en wat denk je…. MIJN TELEFOON wordt onderuit de tas van die kerel gehaald! Jeeeeej, hoe boos je dan wordt als je dat ziet. Dus ik riep overstuur EN MIJN CAMERA?! (dat is in het Spaans gelukkig gewoon “Y mi camera?!”) En toen haalde ie mijn camera en geld uit zijn broekzakken. Noujah, toen had ik dus alles terug maar moest ik nog de hele dag op het politiebureau blijven voor verhoor en getuigenis en handtekeningen en vanalles. Toen ik om 17:00 eindelijk weg kon (ik was die dag ervoor om 14:00u al vertrokken…) vroeg ik nog even wat er nou met die mensen ging gebeuren. De bak in! Zei de politieman. Mooi! Hoe lang? 1 of 2 nachten… Oh klasse…. Nou goed, ik had mijn spullen terug en Sarah en Teresa hadden al een bed voor mij gereserveerd, tijd voor wat plezier dus.

Plezier is een underrated woord als je het over Buenos Aires hebt. Ik ben nooit in New York geweest, maar voor mij is Buenos Aires “the city that never sleeps”. Werkelijk ELKE dag kan je daar op stap tot 7u sochtends, en ja zelfs op maandag of dinsdag staat de club vol met locals. Maar naast feesten is er in Buenos Aires ook nog heeeeel veel ander moois te zien en te doen, dus het was een zware week. Uiteraard ben ik naar La Boca en het stadion van de Bocas Juniors geweest, het graf van Evita, Julia’s Tango wijk Palermo, heb ik steak gegeten bij het beste restaurant van Buenos Aires (Don Julio), hebben we geshopt, de tango gezien EN gedanst, voetbal gekeken in een lokale bar en zijn we naar een hele vette drumshow geweest (Bomba de la Tiempo)… een super week en een geweldige stad.

Gelukkig was de busreis naar Iguazu ook weer een lange (18u), konden we eindelijk uitrusten. Samen met Sarah ging ik door naar de watervallen van Iguazu, op de grens van Argentinie en Brazilie. Eenmaal daar aangekomen weer een hele hoop oude bekenden tegen gekomen en zo hadden we een leuke groep om de volgende dag mee naar het nationaal park te gaan. De Iguazu Falls liggen op de grens van Argentinie en Brazilie en je kunt ze dan ook van beide kanten bekijken. Zowel Argentinie als Brazilie hebben hun eigen Nationaal Park. Aan de Brazilie kant krijg je meer een overview, aan de Argentinie kant kom je dichterbij. De meeste mensen raden aan om eerst de Brazilie kant te doen en daarna de Argentijnse kant, maar ik moest de volgende dag de grens over voor mijn vlucht dus ik heb wel eerst de Argentijnse kant gedaan. De watervallen zijn echt niet te omschrijven mooi. Echt een paradijs midden in de jungle. Echt niet normaal gewoon. We hebben de hele dag aan de Argentijnse kant rondgewandeld en ook nog een boottocht ONDER een van de watervallen gedaan. Ik heb suuuuperveel foto’s gemaakt want van elke nieuwe invalshoek zag het er weer op een andere manier GEWELDIG uit. De volgende dag dus naar de Braziliaanse kant. Eerst even de grens over, de makkelijkste grensovergang ever. We gingen gewoon met het openbaar vervoer, de buschauffeurs ging even het douanekantoor in met onze paspoorten en hop we konden weer verder, met stempels en al. Brazilie was echt goed georganiseerd allemaal. We hadden onze backpacks bij want we zouden eerst naar de watervallen gaan en daarna naar het hostel. Bij de ingang van het park waren lockers voor onze backpacks en toen we eenmaal in het park waren was er zelfs een bus die ons dichterbij de watervallen bracht. Ondanks dat we ze de dag ervoor ook al gezien hadden, waren we allebei weer super onder de indruk. Echt mensen, ga hier heen! Te mooi! We hadden nu dus meer een overzicht van de watervallen en dan zie je pas echt hoe groot ze zijn. Allemachtig prachtig! Nou daarna dus naar het hostel, ’s avonds nog Mexicaans gegeten met onze roomie (inclusief sombrero, arribaaaa!). En de volgende ochtend vloog ik naar mijn laatste bestemming: RIO!

Rio de Janeiro is ook echt onwerkelijk als je er bent. Gewoon omdat je dat al zo vaak op foto’s en tv hebt gezien. En dan ben je er ineens. Het was nog een hele toch van het vliegveld naar het hostel maar ik had gelijk de stad gezien. In Peru had ik al gehoord van een schijnbaar geweldig hostel in Rio, het Books hostel. Daar ben ik dan dus ook heengegaan. En ook toen ik hier aankwam kwam ik weer bekenden tegen, 3 mensen die ik uit Buenos Aires kende. Ik kwam al vrij vroeg aan en twee Duitse jongens van het hostel gingen die midden Pao de Asucar op (sugarloaf mountain) en dus ben ik maar meteen met hun meegegaan. Eerst nog even chillen op het strand onderaan de berg. Het witte strand, de wuivende palmbomen, kraakheldere zee en de typische bergjes eromheen: ik ben in Rioooo! Met wat andere vrienden van hun hadden we afgesproken om de berg op te gaan. Dit gaat overigens gewoon met de kabelbaan. We gingen voor de zonsondergang. Wat een fantastisch uitzicht! Vanaf Pao de Asucar heb je dus uitzicht over Rio, de christus staat tegenover je op een berg, je ziet de mooie stranden, de zee aan de ene kant, de stad recht voor je, alle bergen in de verte. En dan de zonsondergang. Heeeeeel erg gaaf! En we waren mooi op tijd terug voor Happy Hour in het hostel: elke avond van 7 tot 8 2 Caipiranhas voor de prijs van 1 (Caipirhanas horen uiteraard ook gewoon bij de Braziliaanse cultuur). Iemand wist nog wel een plek op straat waar we daarna door konden gaan met goedkope caipiranhas drinken, en toevallig was dit vlakbij de bekende “lapa stairs” (jeweetwel, die mozaiken traptredes uit onder andere de clip van Snoop Dogg en Pharell). En zo zat ik dus die avond caipirhanas te drinken op een van de iconische plekken in Rio (terwijl we met zijn alle de hele tijd “Beautiful, I just want you to knowww, you’re my favoritteeee girllll” zongen). Top eerste dagje Rio dus!

De volgende dag met een lichte kater opgestaan om naar HET christusbeeld te gaan. Het was suuupermooi weer en gelukkig werden we met een busje de berg opgereden (I like Brasil!). Vanaf het beeld heb je weer een geweldig uitzicht over de stad en het is supergrappig om te zien hoe iedere toerist daar dezelfde foto maakt (voor de christus met de armen wijd). ’s Middags met zijn alle naar Copacabana beach geweest, het ging goed met mijn Rio-checklist! De volgende dag nogmaals naar Copacabana beach gegaan want het zou de laatste dag van het mooie weer zijn (en de mensen waar ik mee ging waren de dag vantevoren al naar Ipanema geweest).

Op vrijdag en zaterdag ben ik met Jess (die ik kende uit Buenos Aires) naar een surfcamp net buiten Rio geweest, Recreio. Een suuuupermooie plek, prachtig strand en er woonden alleen maar gespierde, gebruinde surfdudes. Vrijdagmiddag hadden we onze eerste surfles en nu ben ik officieel geen beginner meer, dus we gingen gelijk wat verder de zee op (Jess had in Bali al een maand gesurfd). Ik zei dat mijn laatste surfleraar zei dat ik mijn peddelen moest oefenen, en meteen daarna duwde onze leraar mijn een superhoge golf in: Peddelennn!!! Maar dat kon ik dus echt niet dus verzoop ik bijna. Ik heb ook geleerd dat er meestal 3 goede golven op een rij komen en je dus het beste de tweede of de derde kan pakken, want als je valt komen er anders nog 2 golven over je heen. Maar die superhoge bleek de eerste te zijn en dus lag ik even later als verzopen kat weer op het strand. Nou goed, terug te zee in en toen ging het beter. Heel vet om nu wat verder in de zee te beginnen, maar wel een stuk moeilijker meteen. Heb toch weer een paar keer kunnen staan dus was een geslaagde les voor mij! ’s Avonds heel chill op de bank een film gekeken want surfen is echt mega vermoeiend. De volgende ochtend zouden we om 8u al les hebben dus wij vroeg uit de veren, maar toen kwam de surfleraar vertellen dat de golven niet goed waren en waar de golven wel goed waren was het veel te druk in de zee. Dus zijn we die ochtend maar aan het strand gaan liggen. (had ik al gezegd hoe leuk ik Brazilie vond?!). ’s Middags hadden we wel les maar er waren maar heel weinig goede golven dus heb ik vooral geoefend met peddelen. Aan het einde van de les ging de zon net onder, aan de “land” kant achter de bergen. Prachtig uitzicht, al dobberend op je surfboard in de zee de zon achter de bergen van Rio onder zien gaan. Geluksmomentje! Jess en ik gingen die avond nog terug naar ons hostel in Rio want het was tenslotte mijn laatste weekend op reis en in Rio en dus tijd voor een feestje! Het leukste in Rio zijn de feesten op straat, waar straatmuzikanten muziek maken en iedereen spontaan de samba gaat dansen. Wat een vette ervaring om tussen te staan. De volgende dag dus heeel gaar en het regende de hele dag dus hebben we lekker filmpjes gekeken in het hostel en ik ben alvast mijn tas gaan pakken.

Maandag: mijn laatste dag!!!! Ik had voor de ochtend nog een favella tour geboekt, omdat ik vond dat ik die toch wel gezien moest hebben. Net zoals in Kaapstad (waar ik geen township tour heb gedaan omdat ik dat stom vond) vond ik het hier ook wel dubbel, maar wel goed om te zien. Het was best interessant en uiteindelijk stop je ook bij allemaal lokale winkeltjes en maken de mensen daar er ook gewoon een business uit. Het indrukwekkendste was wel dat er een paar mannen met kalasjnikovs door de straten liep. “Gewoon door lopen, niks zeggen, dan is er niks aan de hand” zei onze gids overduidelijk zodat die mannen het ook hoorde. Joe! En toen ik terug kwam van de tour was het de hoogste tijd om richting vliegveld te gaan…. Heeeel raar, na 9 maanden naar huis gaan, maar ik had helemaal geen zwaar gevoel ofzo, ik had hier ook wel een beetje naartoe geleefd, en het was mooi geweest zo. En morgen zou ik iedereen weer zien, jeeuujjj! Maar je voelt hem al aankomen, ook mijn laatste tripje ging niet zoals gepland.

Om 18:50 zou ik vliegen, dus rond 18:00 ging de gate open. Om 18:45 waren we nog niet aan het boarden en werd omgeroepen dat we een half uur vertraging hadden. Oke. Na dat halfuur werd omgeroepen dat we nog eens 1,5u vertraging hadden. Oke. We kregen allemaal een bonnetje om een snack en drinken te halen (met 300 man naar 1 counter, groot succes) en toen we daarna terug kwamen konden we nog niet boarden. Er werd iets omgeroepen in het Portugees en een vrouw begon te juichen, dus ik vraag aan de man naast mij wat er aan de hand is en die verteld me dat de vlucht geannuleerd is. Wat?! DIT KAN NIET WAAR ZIJN. Aaaaargh heb ik weer! Maar er was dus superveel onduidelijkheid omdat iedereen die geen Portugees of Spaans sprak niet wist wat er aan de hand was. Iedereen die dat wel sprak stond inmiddels bij de gate om met de stewards te praten, dus gingen “wij” daar ook maar heen. Ik zeg tegen de vrouw naast mij vervelend he, geannuleerd. Wat?! zegt ze, hoe weet je dat?! Ja dat hoor ik net van die man, die spreekt Portugees. En zo ging het dus ook onder de rest van de passagiers rond dat de vlucht was geannuleerd. Op de een of andere manier stonden er 3 stewards IN de gate en moest iedereen daar heen. Dat was dus dringen en alles, er kwam zelfs politie om alles in goede banen te leiden en de echte sensatiezoekers gingen het hele gebeuren filmen. Eindelijk bij de stewards aangekomen bleek dat we daar een kaartje voor de bus kregen, met die bus werden we naar een hotel in het centrum van Rio gebracht. Iedereen was in paniek want de vlucht ging naar Madrid en vanuit daar had iedereen aansluitingen naar de rest van Europa. Maar er was 0,0 bekend over wanneer we konden vliegen, dus er zat niks anders op dan gewoon naar die bus te gaan. Het hotel was goed geregeld, een 4-sterren hotel en ik had heerlijk een eigen kamer met eigen badkamer, TV en alles. We mochten nog gebruik maken van het buffet. Bizarre situatie dat je daar zit met 300 mensen die eigenlijk wilde vliegen, en zo heb je toch een soort van ‘band’ en lult iedereen tegen elkaar aan enzo. Mooi. Daarna maar gaan slapen en om half 9 werd ik wakker gebeld dat ik om 11u de bus naar het vliegveld moest pakken. Om half 11 dus naar de receptie en daar was het weer een grote chaos, want iedereen moest schijnbaar die bus van 11 uur hebben. Daar zag ik ineens weer een meisje wat ik kende van Peru en er waren nog wat backpackers, en iedereen had een beetje info en zo kwamen we erachter dat we waarschijnlijk om 3 uur die middag naar Madrid zouden vliegen. Nou, weer naar het vliegveld allemaal. We moesten allemaal naar de incheckbalie met onze bagage. Er waren maar 3 balies open en daar moesten AL die mensen dus tegelijk heen en aan de balie kreeg je pas je vluchtinformatie, lekker dan. Dat duurde dus ook een eeuwigheid. Om half 2 was ik eindelijk aan de beurt en hoorde ik dat ik inderdaad om 15u naar Madrid zou vliegen en vanaf daar de volgende dag om 15:45 naar Amsterdam (wat een tussenstop van 10u betekende). Dus even met het thuisfront gebeld dat ik een dag later om dezelfde tijd thuis zou komen. En zo geschiedde! De ellendige 10-urige stopover ook overleefd, in die tijd alvast wat geshopt bij de Mango en toen was ik terug op Nederlandse bodem!

Papa, mama en Manon waren met op komen halen en toen ik thuis kwam zaten mijn vriendinnen verstopt in de tuin. Superleuk! Het is meteen weer super normaal om terug te zijn.

Wat nu? In september begin ik met de (pre)master Interculturele Communicatie aan de Universiteit Utrecht en nu ben ik dus op zoek naar een kamer. Die studie duurt twee jaar in totaal en ik ben al vage plannen aan het maken voor een eventuele buitenlandstage naar Buenos Aires…

 

Chili en Argentinie (blogje vanaf een bankje in San Martin)

Na een fantastische Uyuni-trip (hoogtepunt van Bolivia) en twee leuke dagen in de woestijn van Chili (waar ik heb gemountainbiked en sterren gekeken) ging ik door naar Salta, Argentinie. Ik had dacht ik zelf een strak reisschema opgesteld zodat ik nog zover mogelijk naar het zuiden kon, maar het feit dat ik na Salta al twee dagen voor lag op mijn schema bewees dat snel reizen ook maar relatief is…

In Salta een city tour gedaan met een Franse en Ierse jongen. En gezien het voor de Ier en mij de eerste dag in Argentinie was gingen we die avond steak eten. Daar heb ik serieus heeeeel lang naar uitgekeken want het eten in de landen waar ik geweest ben is over het algemeen niet zo heel denderend (met Bolivia als absoluut dieptepunt). Dus bij verschillende mensen geinformeerd naar de beste steak van Salta en zo kwamen we bij El Viejo Jack terecht. Alledrie een steak besteld, bord gegrilde groente en uiteraard fles Argentijnse wijn erbij (ook heeeeeeel lang naar uitgekeken) en oh, culinair hoogtepunt! Salta was verder niet veel en het was slecht weer, dus ging ik daarna meteen door naar Cafayate.

Cafayate is een van DE wijnregio’s van Argentinie. Alleen al de busreis naar dit schattige dorpje was schitterend. Een Nederlandse jongen die ik van Peru ken ging met me mee. Echt alles draait om wijn in Cafayate en dus hebben we de eerste dag wijn geproefd op het terras en wijn gedronken in het hostel, de volgende dag naar een wijnboerderij gewandeld en daar een wijnproeverij gedaan (hele mooie wandeltocht), de proeverij is gratis als je een fles koopt, en die fles sjouw je niet mee in je backpack dusja… Voordat we doorgingen naar de andere wijnregio (Mendoza) nog bij de lokale geitenboer langsgeweest voor een rondleiding en kaasproeverij… Bourgondisch leven! Maar toen werd het even afzien want het was zo’n 20 uur bussen naar Mendoza (dat was ook meteen mijn Koningsdag…). Niet erg, ik had hoge verwachtingen (dankzij Julia’s Tango).

Halverwege de middag kwamen we aan in Mendoza en die dag dus alleen even de stad verkent. Mooie stad maar niet zo heel spannend, wij willen wijn! En dus de volgende dag met een hele groep van het hostel de bus gepakt naar Maipu om te gaan ‘bike & winen’. In Mendoza regent het schijnbaar maar 10 dagen per jaar, en je raadt het al, daar heb ik er 3 van meegemaakt. Beetje jammer dat de fietsverhuurders geen fietsen mogen verhuren als het regent. Maar wij Europeanen laten ons niet zomaar uit het veld slaan door een beetje regen, dus gingen we gewoon ‘walk & winen’. Een wijnbar, twee wijnboeren en een olijven/chocoladeboer later was het hoog tijd voor de bus terug naar Mendoza. Daar nog naar een all-you-can-eat steakhouse geweest. Groetjes uit Argentinie *burp*!

Na Mendoza weer de grens overgestoken naar Chili, Valparaiso. Weer een supermooie busreis, vanuit de bus zelfs nog een condor gespot! Alleen de grensovergang was verschrikkelijk, het duurde maar liefst 3 uur (op een prachtige plek, dat wel). Chili noemt zichzelf een soort van eiland, met aan de ene kant woestijn, andere kant zee en andere kant bergen, en dus mogen bijv. groenten, fruit, bloemen etc. niet mee de grens over. En dat wordt GRONDIG gecontroleerd. Alle bagage door de scanner, iedereen gefouilleerd en alle bussen worden volledig uitgekamd.

Valparaiso is een hippie-havenstad en een van de leukste steden tijdens mijn reis! Eerst was ik met de Nederlander en een Duitser, en de tweede dag kwam ineens Milena (met wie ik in Peru heb gereisd) binnen met nog een ander Nederlands meisje die ik in Cusco heb leren kennen. En twee uur later kwam ook de Ier van Salta in het hostel aan! Erg gezellig dus. Weer de welbekende city-tour gedaan, naar het naastgelegen Vina del Mar gewandeld, het ‘open air’ museum bezocht, naar de vlooienmarkt geweest, het huis van Pablo Neruda, geshopt voor een avondje feesten, zonsondergang gekeken op het strand, gefeest op een fancy techno party in Vina del Mar, een Chileense kookles gevolgd. Super leuke dagen gehad in Valparaiso met heerlijk weer en gezellige mensen.

Dinsdag had ik afgesproken in Santiago met een Chileense jongen die ik ken van Panama en die in Santiago woont. Toen ik hem appte dat ik in Santiago was stond hij een half uur later voor het hostel om mij op te halen en de stad te laten zien. Super leuk, naar de lokale markt geweest, een mega shopping mall, het park. De volgende dag was hij druk en heb ik zelf de stad verkent. ’s Morgens de city tour gedaan en ’s middags met wat mensen van de tour Cerro San Christobal beklommen voor uitzichten over de stad. Die avond kwam zo ongeveer iedereen van Valparaiso aan in Santiago, weer erg gezellig dus. De dag erna had Andres (de Chileen) me meegenomen voor een superdeluxe lunch op een dakterras met uitzicht over de hele stad (hij blijkt een nogal welvarende Chileen te zijn met goede connecties), daarna de rijkste buitenwijken van Santiago gezien en koffie gedronken in de hipsterbuurt. Vrijdag nog naar het museum van de mensenrechten geweest, wat alle gruwelen van de Pinochet-periode tentoonstelt. Andres organiseert feesten in Santiago en ’s avonds met m’n hostel matties naar een van die feestjes geweest. Was iets TE gezellig, ik moest zaterdag om 12u uitchecken maar had daar toch even moeite mee… Op zaterdag ook nog de zonsondergang bekeken vanaf een van de heuvels in de stad en ’s avonds de nachtbus naar Pucon gepakt.

Pucon ligt in het zuiden van Chili en is in de zomer DE vakantiebestemming voor de welvarende Chilenen uit Santiago. Verder wordt het de ‘adventure capital’ van Chili genoemt. Supermooie plek aan het meer. Ik kwam een beetje gaar uit de nachtbus maar wilde graag meteen iets ondernemen want ik heb niet meer zoveel tijd. En dus lag ik diezelfde middag nog in de rivier om te ‘hydospeeden’. Op een bodyboard van de rivier af surfen. MEGA koud maar de omgeving was prachtig en de watervalletjes superleuk om vanaf te glijden (net de wildwaterbaan in Center Parks). Nummer 1 activiteit in Pucon is het beklimmen van de Villarica vulkaan. Deze is echter afgelopen maart uitgebarsten en nu nog steeds vrij actief (elke avond zagen we de lava gloeien). Dus is er een alternatief: de naastgelegen Quetrupillan vulkaan. Deze is jaren geleden een keer flink uitgebarsten en dus heeft ie zijn topje niet meer, alleen een flinke krater. Vanaf de top van deze vulkaan heb je uitzicht op 3 andere vulkanen. Vulkaan beklimmen heb ik nog steeds niet kunnen afstrepen dus ging ik de volgende dag mee op ‘expeditie’! Zo voelde het echt, we kregen goed materiaal (inclusief helm en pikhouweel) want het laatste deel was door de sneeuw. Een heeeeele mooie tocht en onvoorstelbaar uitzicht van de top! Ja, ik heb het eindelijk tot de top van een vulkaan gehaald!

De dag erop met spierpijn in de bus naar Bariloche (Argentinie). Ik moest eerst naar San Martin waar ik 4 uur moest wachten op de bus naar Bariloche, en dus met supermooi uitzicht maar vast aan dit blogje begonnen ben. Gisteravond in Bariloche aangekomen. Ik zit een beetje tussen de seizoenen in, niet echt een ideale tijd om hier te zijn. Straks ga ik naar een uitzichtpunt en morgen als het goed is een auto huren met wat andere mensen om de ‘7 meren’ route te doen, moet prachtig zijn! Vrijdag MOET ik door, want over 2 weken moet ik in Rio zijn…. Eerst een 22u bus naar Buenos Aires, vanuit daar 22u naar Iguazu en dan een vlucht naar Rio. Dat noem ik nog eens meters maken!

Salar de Uyuni en San Pedro de Atacama

Inmiddels ben ik via Salar de Uyuni en San Pedro de Atacama (Chili) in Salta, Argentinie aangekomen (waar ik gister al de allerbeste steak ever op heb en morgen wijn ga proeven… hoera!). Deze keer alleen foto´s want dat is het enige wat nog een beetje recht doet aan de schoonheid van de afgelopen week! 3 dagen touren door Bolivia en 1 dag fietsen in de woestijn van Chili. Ohja, op de Atacama foto’s: het witte lijkt sneeuw, maar is zout (het was er HEUL heet).foto 5

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni meer met flamingo's

Uyuni meer met flamingo’s

Uyuni

Uyuni

Piedra del Arbol

Piedra del Arbol

Laguna Colorado

Laguna Colorado

Uyuni fish island

Uyuni fish island

Salar de Uyuni

Salar de Uyuni

Groepsfoto

Groepsfoto

Fighting dinosaurs

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Uyuni

Welkom in Chili!

Welkom in Chili!

Atacama zoutgrot

Atacama zoutgrot

Atacama

Atacama

Atacama

Atacama

foto 3

Atacama

Atacama

Atacama

Atacama

Atacama

Atacama

Atacama

Atacama

 

 

Bolivia: Potosi, Sucre en Oruro

In Potosí lag Lolly dus een paar dagen op bed. Ik heb toen met Nando het stadje verkent. De week voor Pasen is “Holy week” in Bolivia en dus waren er de hele week parades en muziekoptredens. De enigste toeristische attractie in Potosi zijn eigenlijk de mijnen (een beetje cru want naast toeristische attractie is dit voor 800 kinderen en nog veel meer mannen de verschrikkelijke dagelijkse realiteit van hun werk). We wilden dus wachten tot Lolly beter was om deze te bezoeken. De zak medicijnen van het Rode Kruis deed gelukkig snel zijn werk. Maar toen kwam er een meisje uit Eindhoven het hostel binnen (jep, de wereld is klein!). Zij kwam vanuit Sucre en was die ochtend om 4u opgestaan om de trein naar Potosí te pakken, maar hij reed niet door de regen en daar baalde ze verschrikkelijk van want het moest het hoogtepunt van haar trip zijn! Erg klote voor haar dus, maar het geluk stond wel aan onze kant want de volgende dag zou de trein van Potosí naar Sucre rijden, onze volgende bestemming. Deze treinrit staat níet in de Lonely Planet en is ook niet toeristisch, dus besloten we ons tripje naar de mijnen te skippen voor dit treinavontuur. En daar kregen we geen spijt van! Helemaal niet toen we savonds een documentaire over de mijnen in Potosí zagen. Wat een gruwelijkheid, kinderen van 12 die in de mijn werken om hun school te kunnen betalen en daardoor een levensverwachting van maximaal 35 jaar hebben door al het stof wat ze inademen. Als ze al niet omkomen bij de vele ongelukken die er gebeuren. Ze hebben ook een uitrusting van niks, niet eens eens mondkapje om zich enigszins tegen het stof te beschermen. Niet echt iets om met je bevoorrechte reizigersleventje naar te gaan staan koekeloeren.

In de trein kregen we een heel andere kant van het lokale leven te zien. Om 8u zou hij vertrekken en om niet langs een kaartje te grijpen waren we ruim op tijd op het station. Het loket was echter nog dicht, zelfs om kwart voor 8 was er nog niemand. Inmiddels was de “trein” er al wel en werden onze koffers al op het dak geladen. Toen het loket eenmaal open ging snel kaartjes gekocht, en volgens mij waren ze blij met ons toeristen want we kregen stoelen vooraan, mét uitzicht. De “trein” was overigens een oude bus waar ze de wielen van vervangen hadden haha, wie verzint het! Nou klaar voor vertrek dus. Na 100m al het eerste obstakel: een markt op de weg. Toettoettoet, aan de kant allemaal! Langzaam werden alle spullen van de rails gehaald en deed het volgende probleem zich voor: kapotte rails. Maar de chauffeur/conducteur was op alles voorbereid, pakte z’n gereedschap erbij en ging aan de slag. Beetje timmeren en even later was de kromme rails weer recht. Toen konden we dus echt vertrekken. Ik geloof dat we de hele weg niet harder dan 30km/u gingen en we hadden dus alle tijd om te genieten van de geweldige landschappen. We stopten bij elk klein dorpje wat we tegen kwamen en toen werd mij het doel van de trein pas duidelijk: de mensen uit deze kleine, afgelegen dorpjes gebruiken hem om van het ene dorpje naar het andere te komen. Of halverwege het dorpje, net wat je wilt. Je hoeft maar langs de rails te gaan staan en je kan instappen. Voor ons dus een fantastische manier om het lokale leven te ervaren, 7u lang in een trein die van dorp tot dorp rijdt en waar overal mensen in- en uitstappen. Super leuke ervaring! En zo kwamen we aan het eind van de dag dus in Sucre aan.

Sucre is waarschijnlijk de mooiste stad van Bolivia; deze witte stad staat zelfs op de UNESCO lijst. Ik was erg verbaasd over de “westerse” sfeer die hier hing, heel anders dan de rest van Bolivia. Ook even fijn, je voelt je een stuk veiliger. We hadden een erg leuk hostel waar ik heel veel leuke mensen heb leren kennen. In verband met Pasen was er helaas weinig te doen in de stad, bijna alles was dicht, maar dat maakte het hostel meer dan goed. Het was lekker weer, ze hadden een prachtige binnentuin en op vrijdagavond werd er een overheerlijk 7-gangen diner voor ons gekookt! Vrijdag is in Bolivia de belangrijkste dag van Pasen en traditiegetrouw eten ze dan 12-gangen. 7 was meer dan genoeg voor ons en het waren allemaal traditionele gerechten. Nu is de Boliviaanse keuken niet heel geweldig (zeg maar gerust niet te vreten) maar dit was toch het lekkerste eten wat ik in Bolivia gehad heb! Verder was het dus heerlijk weer en heb ik veel door de stad gewandeld, in parken gezeten, ijsjes gegeten… Niet slecht! Zaterdagavond hadden we Lolly haar verjaardag gevierd met een typisch Ecuadoriaans dinner van Nando gevolgd door een stapavond.  Op zondag was er nog een paasoptocht maar deze was vrij deprimerend om te zien (Jezus aan het kruis voorop en daarachter een soort van rouwstoet). Lolly en Nando wilden de twee weken dat ik in Oruro zou zijn in Sucre blijven en hadden met een paar andere mensen van het hostel een appartement gevonden om te wonen. Daar heb ik ook nog een nachtje vertoefd omdat het hostel volgeboekt was en hebben we heerlijk gekookt met zijn allen. Al met al vond ik het dus best jammer om Sucre te verlaten. Oruro staat niet zo heel goed bekend (“lelijke, koude stad met het verschrikkelijkste eten van Bolivia” aldus de reisbijbel) en dat mooie appartement met die leuke mensen… Maar ik had ook wel zin in wat anders, iets minder comfortabel maar wel meer het echte Bolivia ipv met allemaal reizigers in een appartement.

En dus liet ik het comfortabele Sucre met veel nieuwe vrienden op dinsdag achter me voor het onbekende, niet-toeristische Oruro. Op dinsdagavond kwam ik aan. Norman, een van de medewerkers van Ayni, kwam me ophalen bij het busstation. Ik had verwacht dat ik in een gastgezin zou verblijven maar schijnbaar is dat niet zo’n goed idee in Bolivia, dus ik had een (EIGEN!) kamer in een hotel. Vond ik in eerste instantie wel jammer want ik kwam juist naar Oruro voor het lokale leven. Maar natuurlijk was het super chill om 1,5 week een eigen kamer te hebben, MET eigen badkamer EN TV! Dus die avond heb ik voor het eerst sinds Guatemala weer TV gekeken. De volgende ochtend zouden ze mij op komen halen om naar kantoor te gaan (wat overigens 2 minuten lopen van het hotel is) en ik had verwacht een ontbijt in het hotel te krijgen, maar helaas. Dus ging ik wat rondlopen opzoek naar ontbijt maar ik kon nergens wat vinden. Toen ze me op kwamen halen had ik nog niks gevonden en dus zat ik tot de lunch met honger op kantoor. Er is hier nog een andere Nederlandse vrijwilliger, Hans, wat handig voor mij was want hij kon mij mooi een beetje rondleiden. Ik vroeg wat hij dan voor ontbijt had maar hij had ook niks beters kunnen vinden dan cake van de winkel om de hoek…. De lunch daarentegen had hij wel een goede plek voor en deze is heel uitgebreid in Bolivia. Pasta met kip! Groenten en fruit doen ze hier niet echt aan leek het wel. De eerste dag op kantoor heb ik me vooral ingelezen in de organisatie en voorbereid op de interviews. ’s Avonds nog met Hans naar de markt gelopen om daar te eten. Kreeg ik een vol bord rijst met lever, niet echt mijn favoriet. En weer geen groenten en fruit dus.

Op donderdag ben ik met Norman naar een aantal scholen geweest om mezelf voor te stellen en uit te leggen wat ik kom doen. Ik werd echt als een filmster ontvangen! Dat had ik totaal niet verwacht. Die kinderen hadden werkelijk nog nooit een blond (lang) meisje gezien. Zodra ik de klas binnenkwam begonnen ze allemaal te giechelen en haalden ze allemaal hun mobiele telefoon tevoorschijn om mij te filmen. Na het voorstellen konden ze vragen stellen en ik kreeg echt de raarste vragen (Hoe kom je aan die blauwe ogen? Heb je ook een jonger broertje? – gepaard met veel gegiechel). De meiden die ik ging interviewen zijn 15-18 jaar en hun ICT cursus aan het afronden. Het was maar goed dat we eerst langsgingen om voor te stellen in plaats van meteen met de interviews te beginnen, zo konden ze een beetje aan mij wennen. Toen ik wegging wilde ze allemaal nog een voor een met me op de foto en ik heb zelfs een handtekening uitgedeeld!
Norman wist gelukkig een vegetarische eettent met een goede en goedkope lunch. Nee, ik ben nog steeds niet vegetarisch maar daar kreeg ik tenminste groente en fruit! Daar heb ik vanaf toen dus elke dag geluncht.

Op vrijdag ben ik begonnen met interviewen. De vragen had ik goed voorbereid en mijn tactiek was om ze vantevoren met de meiden door te nemen, voor het geval ze me niet konden verstaan met mijn rare Spaanse accent. Alle interviews filmde ik en kon ik dus achteraf terugkijken, verschrikkelijk om mezelf Spaans te horen praten. Maar het ging vrij vlotjes! Ik merkte wel veel verschil in de meiden die in de stad op school zaten of de meiden uit de buitenwijken. De meiden uit de stad waren super vlot en schudden alle antwoorden zo uit hun mouw, de meiden uit de buitenwijken waren veel schuwer en konden niet alle vragen beantwoorden. Mijn doel was 10 interviews en uiteindelijk heb ik er tot en met dinsdag 13 afgenomen, doel geslaagd dus. Ook voor mij leuk om te horen hoe de kinderen wonen, wat hun hobby’s zijn, wat voor werk hun ouders doen etc. Gaf me toch een beeld van het leven in Oruro. 10 broertjes en zusjes was heel normaal en van veel meiden waren de vaders minibuschauffeur.

Op zaterdag had een van de klassen een picknick met spelletjes om de cursus af te sluiten, en de leraar had mij en Hans ook uitgenodigd om te komen. Heel leuk om bij te zijn. Het waren de meiden die ik vrijdag had geinterviewd dus ik kende ze al een beetje. Iedereen had wat eten meegenomen en waar ik mij vooral over verbaasde was de hoeveelheid rijst die ze aten. Ze schepten allemaal wel 3 keer op, terwijl ik toch bijna zeker weet dat ze 2x, minstens 1x per dag rijst eten. Mij komt die rijst me nu in ieder geval wel vort de neus uit! Ook grappig dat die meiden van 15-18 nog gerust spelletjes als zaklopen doen.

Zondag wilde ik naar het mijnmuseum gaan. Toen ik daar aankwam was er een optocht buiten aan de gang. Toch nog een beetje mijn carnavalsoptocht gehad! Oruro = Carnaval, en ondanks dat dit alweer lang voorbij is zijn er toch nog regelmatig optochten `om te oefenen`. Die zondag was het schijnbaar dag van het kind en dus was er weer een optocht. Het mijnmuseum vertelde me dat ik over een half uur terug kon komen, dan kon ik naar binnen. Maar toen ik terugkwam was het museum dicht….okeu. ’s Middags kwam een van de leraressen (Ada) me ophalen om naar het Maria-standbeeld te gaan. Deze staat op een berg en is nog groter dan de Christus in Rio. Mooi uitzicht vanaf daar en in de Maria was nog een carnavals museum. Daarna hebben we nog wat rondgereden in en om de stad, super lief dat ze me zo de stad liet zien.

Op dinsdag had ik dus de laatste interviews en de vader van de leraar bij wie de interviews waren, is directeur op een middelbare school. Hij vroeg me of ik het leuk vond om daar even te gaan kijken, ja uiteraard! Daar weer naar een klas geweest en mezelf voorgesteld, leuk om al de scholen zo te zien. Toen was het 11u en nodigde de directeur me uit om te gaan eten. Oke… Op de markt buiten de school kreeg ik echt een VOL bord met quinoa en lamavlees…. En nu ik met de directeur was (en nog wat andere mensen van het schoolbestuur) kon ik natuurlijk moeilijk gaan zitten pitsen. Vraag ik ze of ze altijd zo vroeg lunchen, zegtie dat het gewoon een tussendoortje is.

Vandaag is alweer mijn laatste werkdag in Oruro. Ik vond het superleuk om het `echte` Boliviaanse leven te ervaren en alle scholen te zien. De interviews zijn goed gelukt, geslaagde week dus! Het enige waar toeristen af en toe nog voor naar Oruro komen is de trein naar Uyuni. Schijnt heel mooi te zijn. Die pak ik dus morgen! Vanaf Uyuni ga ik DE zoutvlaktes over op weg naar Chili.

De laatste 1,5 maand van de reis! En zoals ik al vaak heb gehoord, krijg je dan ineens haast. Ik heb ongeveer 3 weken om zoveel mogelijk van Chili en Argentinie te zien. Ik hoop dat ik het haal tot aan Bariloche maar ik vrees er een beetje voor in verband met de lange afstanden. Half mei wil ik in Buenos Aires zijn, vanaf daar ga ik naar de Iguazu watervallen. Op 26 mei vlieg ik van Iguazu naar Rio de Janeiro voor de laatste dagen van mijn reis, want op 1 juni vlieg ik van Rio naar Amsterdam!